Osiem dróg wsparcia dla zestresowanego dziecka.
1. Stwórzmy w domu bezpieczną przestrzeń
Nie tylko w sensie fizycznym – choć cichy kącik z relaksującym workiem sako czy wygodnym fotelem może być pomocny. Przede wszystkim jednak zadbajmy o stworzenie przewidywanego bezpiecznego otoczenia: ustalmy reguły (jakiekolwiek miałyby one być) i rodzinne rytuały. To naprawdę ważne, bo porządkują świat dziecka (i nasz!) i dają mu ukojenie w stresujących momentach. Unikajmy chaosu i nerwówki, zwłaszcza rano,
gdy wychodzimy się do pracy i szkoły. Stały rozkład poranka, smaczny zestaw śniadaniowy, ulubiony komplet naczyń (kubek, talerz, miska), naszykowane poprzedniego wieczoru ubrania dają bezpieczne osadzenie w rzeczywistości.
2. Panujmy nad swoim zdenerwowaniem
Stres dziecka sprawia, że denerwujemy się i my. Warto jednak pamiętać, że to my powinniśmy być dla dziecka bezpieczną przystanią i podporą. Młody człowiek powinien wiedzieć i czuć, że zawsze może zwrócić się do nas ze swoimi problemami, bez poczucia winy, że sprawia nam kłopot i psuje nastrój. Dzieci uczą się przez modelowanie, czyli naśladowanie osób dla nich ważnych. Dlatego jeśli dorosły nie radzi sobie konstruktywnie ze swoim stresem, młody człowiek najprawdopodobniej będzie miał podobne problemy. Chcemy pomóc dziecku we właściwym rozładowywaniu stresu? Najpierw sami opanujmy tę umiejętność.
3. Wykażmy się prawdziwym zainteresowaniem
Rozmawiajmy z dzieckiem! Gdy młody człowiek poczuje, że ma w nas uważnego słuchacza, który nie poucza, nie wyśmiewa się i nie krytykuje, chętniej będzie opowiadał o swoich trudnościach, niepowodzeniach i lękach. Dzięki codziennym rozmowom, najprawdopodobniej nie przegapimy trudnego momentu. W przypadku starszych nastolatków, które nie lubią rodzicielskich rad, szczera rozmowa, może pomóc w samodzielnym znalezieniu najlepszych dla siebie rozwiązań problemów. Dotyczy to zwłaszcza konfliktów z rówieśnikami, podczas których młodzi ludzie interwencje dorosłych traktują jako naruszenie koleżeńskiej lojalności i oznakę słabości osoby, która po taką pomoc sięga. Nie znaczy to jednak, że w przypadku przemocy rówieśniczej (fizycznej czy psychicznej) należy pozostawić sprawę na barkach nieletniego, ale zawsze – bez względu na wiek dziecka – trzeba z nim porozmawiać i wspólnie się zastanowić, co można zrobić, by mu pomóc.
4. Zadbajmy o te nieliczne chwile czasu wolnego
Ponieważ świat jest coraz bardziej konkurencyjny, chcemy wyposażyć dziecko w jak najwięcej umiejętności, by ułatwić mu start w dorosłe życie. Wyważmy jednak ilość zajęć dodatkowych. Ich nadmiar, również tych
ciekawych i pożytecznych, prowadzi do przeciążenia młodego organizmu, które może przynieść odwrotny skutek – trudności z nauką, obniżenie poczucia własnej wartości i wiary w siebie. Wolny czas jest potrzebny i na komfortowe odrobienie obowiązkowych lekcji, i na zabawę, i na wspólne spędzenie czasu ze znajomymi. To ważne zwłaszcza teraz, kiedy podwójny rocznik uczniów z podstawówki i wygaszanych gimnazjów spowodował, że plan zajęć dziecka sam w sobie jest niekomfortowy i obciążający. Nie starajmy się więc zorganizować całego wolnego czasu dziecka, bo młody człowiek potrzebuje go na swobodne eksplorowanie otoczenia i spontaniczne aktywności. A te są najlepszym sposobem, by odreagować szkolne napięcia.
5. Nauczmy dziecko relaksacji
Nie chodzi od razu o wspólne zapisywanie się na jogę czy naukę technik medytacji. Wyjaśnijmy jednak dziecku, że za pomocą kontroli oddechu (spowalniając go) można złagodzić stres i lęk. Pięć minut w ciszy i skupieniu na własnym oddechu może przynieść ulgę po stresującym dniu lub złagodzić lęk przed zbliżającą się szkołą. Poszukajmy wspólnie z dzieckiem tzw. „bezpiecznego miejsca”, tzn. takiej sytuacji, w której czuje
się ono dobrze i bezpiecznie (może to być: wspomnienie wakacji, jakiś miłych wspólnych chwil). Niech dziecko wizualizuje to wyobrażenie i uczucia z nim związane w trudnych, pełnych napięcia, chwilach. Równie odprężający jest śmiech, dlatego warto znaleźć czas na wspólne wygłupy. Zdolność dostrzegania zabawnego kontekstu nawet w trudnych sytuacjach to cenna umiejętność. Uwaga: nie chodzi o to, by wszystko obracać w żart. Granica między wspierającym humorem a lekceważeniem czy wyśmiewaniem, zwłaszcza dla młodszych dzieci, może być nieczytelna.
6. Stawiajmy na aktywność fizyczną
Aktywność fizyczna działa uspokajająco. Nie musi to być od razu zorganizowane uprawianie sportu, będące niekiedy bardziej rywalizacją niż czystą frajdą. Zadbajmy, by dziecko czerpało przyjemność z jakiegokolwiek ruchu: zamiast lekcji karate może to być jazda na rolkach po osiedlu.
7. Poszukujmy mocnych stron i pozytywnych wspomnień
Zestresowany człowiek, również ten mały, dużo łatwiej poddaje się negatywnym myślom i jest nadmiernie wobec siebie krytyczny. Zamiast pogrążać się w myśleniu: „jestem głupi”, „nikt mnie nie lubi”, lepiej wspólnie poszukać takich wydarzeń i sytuacji, podczas których dziecko wykazało się swoimi umiejętnościami, odniosło sukces czy poradziło sobie z jakąś (trudną?) sytuacją. Przykładowo: co prawda nie ma piątki z matmy, ale za to jest „duszą towarzystwa”, a pani od polskiego chce, bym reprezentował szkołę w konkursie recytatorskim.
8. Bądźmy w kontakcie ze szkołą
Wychowawca na co dzień widzi, jak nasze dziecko funkcjonuje w środowisku szkolnym. Dobry kontakt przyda się zwłaszcza, gdy nabierzemy podejrzeń lub uzyskamy informację, że doznaje przemocy od strony rówieśników. Wspólnie z nauczycielem można wtedy obmyślić plan, jak pomóc dziecku w takiej sytuacji. Unikajmy w obecności młodego człowieka krytyki nauczycieli. Gdy nie odpowiada nam sposób działania pedagoga, umówmy się z nim na rozmowę. Możemy zgłosić też problem do psychologa szkolnego. Ważne, by dziecko czuło nasze wsparcie, ale bez podważania dobrej woli i fachowości osób zatrudnionych w szkole.
Stop Agresji wśród dzieci i młodzieży – jak reagować? Poradnik dla rodzica.
Drodzy Rodzice!
Rozmiary agresji w wzrastają z roku na rok. Codziennie media donoszą o kolejnych jej przejawach. O narastaniu agresji świadczą też opracowania zawarte w publikacjach pedagogicznych, prasie codziennej oraz odczucia społeczne. Z agresją mamy do czynienia wszędzie: w potocznej rozmowie, w domach rodzinnych, na podwórkach, ulicach i w szkołach.
Zachowania agresywne mogą mieć charakter agresji słownej (np. kłótnie, przekleństwa, wyśmiewanie się, przezywanie) lub fizycznej (np. popychanie, bójki, niszczenie przedmiotów).
Są one skierowane przeciw komuś albo czemuś i mają na celu wyrządzenie krzywdy fizycznej, psychicznej lub moralnej. Agresorami są coraz częściej dzieci i młodzież. W tej sytuacji należy poznać przyczyny agresji oraz szukać sposobów radzenia sobie z nią.
Przyczyn agresji poszukuje się w niezaspokojonych ważnych potrzebach. Niemożność ich realizacji prowadzi do frustracji, która przejawia się w różnorakich reakcjach. Jedną z nich mogą być zachowania agresywne.
Bardzo istotna dla rozwoju dziecka jest potrzeba bezpieczeństwa. Stwierdzono związek między brakiem zaspokojenia potrzeb dziecka oraz brakiem zaangażowania w jego sprawy, a późniejszymi tendencjami do agresji i wrogości wobec innych ludzi.
Agresja rozładowuje nagromadzone napięcie. Zadaniem rodziców jest okazywanie dzieciom ciepła, angażowanie się w ich sprawy, tworzenie przyjaznej atmosfery w domu, atmosfery akceptacji, zrozumienia, zaufania. Ważne jest słuchanie dzieci i rozwiązywanie z dziećmi problemów.
Kolejną ważną potrzebą jest potrzeba odnoszenia sukcesów. Zbyt wysokie wymagania, nierealne oczekiwania wywołują złość, którą dziecko chce wyładować.
Inną przyczyną zachowań agresywnych jest przyzwalająca i tolerancyjna postawa wobec dziecka połączona z brakiem ustawienia jasnych granic wobec agresywnego zachowania w stosunku do rówieśników, rodzeństwa i dorosłych.
Jeśli Twoje dziecko jest ofiarą przemocy:
Odkrycie faktu, że dziecko jest ofiarą przemocy ze strony kolegów w szkole jest przykrym doświadczeniem. Nawet, jeśli trudno w to uwierzyć, nie można odkładać sprawy na później i należy stawić temu czoła. Dziecko cierpi i każdy dzień jest dla niego ważny. Rolą rodzica jest pomoc dziecku i wspieranie je w tym trudnym momencie, aby nie straciło wiary w siebie i Ciebie – rodzica. Rozmawiaj ze swoim dzieckiem jak najczęściej!
Przemoc mogą stosować uczniowie z tej samej klasy (w pojedynkę lub całą grupą) oraz uczniowie z innych klas, dzieci z osiedla, przygodni znajomi.
Większość dzieci nie informuje dorosłych (rodziców i nauczycieli), że doświadcza przemocy. Są różne powody takiego milczenia: lęk przed zemstą sprawców, brak wiary w pomoc i zmianę sytuacji, obawa, że nikt nie uwierzy, poczucie winy, wstyd itp.
SYGNAŁY MOGĄ ŚWIADCZYĆ O TYM ŻE DZIECKO DOŚWIADCZA PRZEMOCY :
– ma sińce, zniszczone lub brudne ubranie, zniszczone przybory szkolne, jest smutne, gorzej śpi;
– pogarsza się w nauce;
– wycofuje się z kontaktów z innymi;
– zamyka się;
– staje się apatyczne lub agresywne, zmieniają się jego nastroje;
– unika szkoły np. rano skarży się na bóle głowy, brzucha;
– mówi np.: „nie lubię tej szkoły”, „nienawidzę swojej klasy”, „nie chcę tam chodzić”, itp.;
– spóźnia się do szkoły, trzyma się blisko nauczyciela;
– wraca ze szkoły powoli, często dłuższą drogą;
– kradnie z domu pieniądze lub cenne przedmioty.
Jeśli podejrzewasz, że twoje dziecko padło ofiarą przemocy to porozmawiaj o tym wprost. Wysłuchaj dziecko uważnie. Zapewnij, że bardzo je kochasz, jesteś po jego stronie i pomożesz mu.
Nie wyśmiewać się z jego słabości, uszanuj jego lęk i bezradność, nie obwiniaj dziecka za tę sytuację, pomóż mu uwierzyć w siebie („wiem, że to przykre „,”próbowałeś się bronić”, „odszedłeś z podniesioną głową, brawo”, „zrobiłeś, co mogłeś”).
Nie bagatelizuj sprawy i pomyśl jakie kroki podjąć.
Twoja rola polega na:
– wymyśleniu z dzieckiem sposobów przeciwstawienia się przemocy (co ma dziecko odpowiedzieć, co zrobić, kogo poinformować w szkole itp.);
– wsparciu dziecka (zapewnieniu go, że może sobie poradzić, że rodzic w nie wierzy, że nikt nie ma prawa go krzywdzić)
– przećwiczeniu trudnych sytuacji (np. odegraniu scenek, w których dziecko ma odpowiedzieć coś sprawcom);
– zapewnieniu o swojej gotowości do pomocy w razie, gdyby dziecko nie mogło sobie poradzić.
Nie wolno Ci używać przemocy wobec sprawców ! (czasem zdesperowani rodzice postępują w ten sposób).
Jeżeli Twoje dziecko jest agresorem:
Jeśli Twoje dziecko bije inne dzieci, wyzywa, używa brzydkich słów lub w inny sposób wyrządza krzywdę dzieciom lub dorosłym, to prawdopodobnie nauczyło się w ten sposób radzić sobie z własnymi potrzebami i emocjami.
Jak możesz pomóc swojemu dziecku?
- wytłumacz dziecku, że wszystkie uczucia których doznaje są dobre i że akceptujesz go z jego emocjami
- powiedz dziecku, że nawet przykre uczucia można okazać tak, aby nie krzywdzić innych i siebie
- ustal jakie zachowania są w waszym domu niedopuszczalne. Muszą one dotyczyć wszystkich członków rodziny – dzieci uczą się przez naśladowanie!
- zapowiedz, jakie będą konsekwencje w przypadku użycia przemocy
- umów się z dzieckiem w jaki sposób może bezpiecznie okazywać swoją złość: tupanie, rysowanie, targanie kartek itp.
- naucz dziecko jak może uspokajać się w przypadku narastającej złości: głębokie oddechy, podskoki, głośny śpiew itp.
- rozmawiaj z dzieckiem spokojnie sam nie okazuj złości
- OKAŻ CIERPLIWOŚĆ. Dziecko będzie stopniowo uczyć się jak sobie radzić bez agresji. To długotrwały proces
- umów dziecko na spotkanie z psychologiem lub innym specjalistą
Początkowo dziecko może reagować buntem, zachowania agresywne mogą się nasilić, trzeba spokojnie i konsekwentnie przeczekać ten trudny czas realizując to co postanowiliśmy.
Jeżeli dziecko wyraża złość w sposób zagrażający sobie lub innym obserwuj i czekaj aż się uspokoi, jeśli trzeba przytrzymaj, aż się wyciszy. Rozmawiaj z nim dopiero, gdy się uspokoi i wtedy wyciągnij konsekwencje.
Dziecko, które przeżywa silne emocje, łatwo wpada w złość i stosuje zachowania agresywne, doświadcza wielu nieprzyjemnych uczuć i przeżyć – słyszy o sobie niemiłe uwagi, bywa odrzucona przez rówieśników jest nielubiane przez innych dorosłych.
Spraw, żeby w świecie Twojego dziecka było jak najwięcej pozytywnych doświadczeń!
Wykorzystuj okazję, aby je chwalić, gdy tylko zasłuży .Baw się z nim i rozmawiaj. Codziennie pytaj dziecka jak minął mu dzień. Taka więź pogłębi Wasze relacje i zaspokoi jego potrzeby akceptacji.
Bądź dla dziecka przykładem – w różnych sytuacjach życia codziennego pokazuj swojemu dziecku własnym przykładem jak można sobie radzić ze złością, jak rozwiązywać spory, jak osiągać upragnione cele.
Szukaj pomocy u wychowawców, pedagogów i specjalistów w szkole lub w Poradni Psychologiczno-Pedagogicznej.
Drogi Rodzicu Pamiętaj – dziecko uczy się zachowań agresywnych, może też się ich oduczyć!
2 kwietnia, na całym świecie, obchodzony jest Światowy Dzień Świadomości Autyzmu, ustanowiony przez Zgromadzenie Ogólne ONZ w 2007 roku. Jego głównym celem jest zwiększenie wiedzy o autyzmie oraz budowanie wrażliwości społecznej w tym zakresie.
Zaburzenie to obejmuje szeroki zakres symptomów i umiejętności, które mogą znacząco różnić się między osobami. Wśród najczęstszych objawów autyzmu znajdują się:
- unikanie kontaktu wzrokowego,
- ograniczenie zainteresowania w kontaktach społecznych,
- trudności w rozumieniu i stosowaniu mowy,
- powtarzanie tych samych słów, ruchów,
- opór przed zmianami,
- przywiązywanie się do przedmiotów;
Zrozumienie autyzmu zaczyna się od akceptacji i uznania, że każdy człowiek jest wyjątkowy. Osoby z autyzmem mogą wymagać znacznego wsparcia w życiu codziennym, a w niektórych przypadkach żyć całkowicie niezależnie.
„Poradnik dla rodziców dzieci w spektrum autyzmu”
Publikacja jest bezpłatna, aby pobrać je na swoje urządzenie wystarczy kliknąć w link.
23 luty – Światowy Dzień Walki z Depresją
Depresja to poważna choroba, która może dotknąć każdego, bez względu na wiek, wyniki w nauce, popularność czy liczbę znajomych na Facebooku.
Przyczyny depresji są złożone i mogą zależeć od trzech czynników: biologicznych, psychologicznych i środowiskowych. Przez wiele lat depresja była uważana za wstydliwą chorobę, którą należało ukrywać przed innymi ludźmi.
Ogólnopolski Dzień Walki z Depresją obchodzony od 2001 roku ma zmienić to myślenie.
Z depresją należy walczyć, a najskuteczniejszą formą jej leczenia jest połączenie farmakologii z psychoterapią. Co ważne, na depresję mogą zachorować także dzieci i nastolatkowie, którzy w obecnych czasach są sposób szczególny narażeni na kryzysy psychiczne. Dlatego ważne jest obserwowanie swojego dziecka i w razie potrzeby podejmowanie odpowiednich działań.
Utrzymujące się przez dłużej niż tydzień, następujące objawy powinny być dla nas sygnałem.
Depresja- objawy
● Obniżony nastrój.
● Zmęczenie lub poczucie braku energii.
● Spadek koncentracji uwagi.
● Brak zdecydowania.
● Poczucie braku własnej wartości.
● Pobudzenie lub spowolnienie psychoruchowe.
● Znaczne zmniejszenie zainteresowań
https://forumprzeciwdepresji.pl/wp-content/uploads/nastoletnia-depresja-poradnik-dla-rodzicow.pdf
Szanowni Rodzice,
Dzieci i młodzież odliczają już dni i godziny, do ferii zimowych, bowiem czeka na nich aż dwa tygodnie wolnego. Zimowym szaleństwom nie będzie końca. Niezależnie od tego czy maluchy będą spędzały ferie w mieście, pojadą na obóz lub zimowisko, warto pamiętać o kilku zasadach bezpieczeństwa.
Dzieci czasami nie zdają sobie sprawy, jakie konsekwencje niosą za sobą pewne zachowania. Dlatego też to właśnie rolą rodzica jest dbanie o ich bezpieczeństwo. Przed rozpoczęciem ferii, usiądźcie i wytłumaczcie dziecku czego nie można robić, jak się zachowywać i dlaczego. Taka rozmowa potrwa jedynie 10 minut, a dzięki niej ten zimowy wypoczynek będzie bezpieczny i pozostawi wiele miłych wspomnień.
Szanowni Państwo,
Ze względu na to, że sporo dzieci/młodzieży zgłasza u siebie obniżony nastrój oraz trudności z radzeniem sobie przesyłam Państwu prezentację Katarzyny Rutowicz.
Nie wszystkie dzieci są na tyle odważne, aby podejść i się przed kimś otworzyć.
Nie wszystkie też rozumieją, co się z nimi dzieje.
Jest to jak najbardziej normalne, zwłaszcza w okresie dorastania, bądź w sytuacji, gdy wydarzyło się coś, co faktycznie może być powodem smutku.
Chodzi o to, aby Państwo jako rodzice, jako osoby do których dzieci/młodzież mają zaufanie, i dostęp bezpośredni, nieograniczony nie bali się rozmawiać o trudnych emocjach.
Nazwanie ich (nigdy nie negujmy, nie zaprzeczajmy emocjom dzieci) to pierwszy krok do poradzenia sobie z nimi.
To, jak my jako dorośli podchodzimy do emocji, w pewien sposób wpływa również na to, jak radzą sobie z nimi nasze dzieci.
Jesteśmy dla nich wzorem, dlatego też przesłaną prezentację proszę potraktować jako formę podpowiedzi, pewnego rodzaju przypomnienia rzeczy, o których czasem zdarza nam się zapominać.
Można ją również pokazać dzieciom, slajdy mogą być wstępem do rozmowy na różne tematy.
https://onedrive.live.com/view.aspx?resid=929F213815304144%21105&authkey=!AKnkOoTJF2_pxcg
JAK ROZWIJAĆ ODPORNOŚĆ PSYCHICZNĄ DZIECKA?
To, jak nasze dzieci będą radzić sobie w przyszłości zależy w ogromnym stopniu od tego, jak teraz będziemy z nimi współpracować. Zapraszam do przeczytania artykułu, w którym przedstawiono 5 aspektów budowania odporności psychicznej u dzieci.
https://drawthewords.pl/2021/06/5-aspektow-budowania-odpornosci-psychicznej-u-dzieci/
„Dziecko ma prawo być sobą.
Ma prawo do popełniania błędów.
Ma prawo do posiadania własnego zdania.
Ma prawo do szacunku.
Nie ma dzieci – są ludzie.”
Janusz Korczak.
Zarówno rodzice, opiekunowie prawni jak i nauczyciele powinni mieć świadomość, że prawa dziecka nie kolidują z prawami dorosłych, lecz się uzupełniają.
Prawa człowieka, wolności i prawa jednostki, nie istnieją, jeśli o nich nie wiemy. A jeśli je znamy, ale nie wiemy, jak je wykorzystać w obronie innych ludzi, to nie pomogą także nam, kiedy znajdziemy się w potrzebie. Dlatego ważne jest, by o prawach zapisanych w Konstytucji uczyć się – i to przez całe życie.
Ta wiedza czyni nas silniejszymi.
Z okazji Międzynarodowego Dnia Dziecka zachęcam ….
Z poważaniem
Pedagog specjalny
Szanowni Państwo,
Fundacja Rodzice Przyszłości prowadzi kampanię społeczną, która zwraca uwagę na zjawisko przemocy emocjonalnej wobec dzieci. Do szóstego roku życia dzieci bezkrytycznie przyjmują świat przedstawiony przez rodziców i wychowawców. Chcemy uświadomić rodzicom oraz wszystkim tym, którzy zawodowo lub po przyjacielsku zajmują się dziećmi, jak wielkie znaczenie ma sposób porozumiewania się z dzieckiem, przekazywania mu informacji, poleceń i opisywanie świata.
LINK DO FILMIKU
Przemoc emocjonalna najczęściej nie jest świadomym działaniem rodziców.
Wg. Danya Glaser, z Instytutu Psychologii Klinicznej w Londynie do przejawów krzywdzenia psychicznego można zaliczyć:
- Uczuciową niedostępność, brak reakcji emocjonalnej, zaniedbanie opiekunowie są zaabsorbowani własnymi trudnościami, takimi jak: zaburzenia psychiczne (np. depresja poporodowa), własnym poczuciem krzywdy lub przytłaczającymi obowiązkami w pracy. Nie są w stanie zaspokoić potrzeb emocjonalnych dziecka sami, ani znaleźć innych sposobów ich zaspokojenia.
- Przypisywanie dziecku negatywnych cech, błędna ocena dziecka wrogość, oczernianie, odrzucanie, dziecko postrzegane jest jako zasługujące na takie traktowanie. Niektóre dzieci mogą zacząć wierzyć w przypisywany im wizerunek i wcielać go w życie.
- Niekonsekwentne i niewłaściwe dla rozwoju dzieci interakcje stawianie dziecku oczekiwań wykraczających poza możliwości na danym etapie rozwoju, nadmierna opiekuńczość, ograniczenie poznawania i uczenia się, narażenie na zawstydzające lub traumatyczne wydarzenia i interakcje np. stawianie dziecka w sytuacji świadka przemocy domowej, próby samobójczej rodzica, rodzice ci często sami nie mają odpowiednich, pozytywnych doświadczeń i krzywdzą dzieci bezmyślnie.
- Nie uznawanie lub lekceważenie indywidualności i odrębności dziecka wykorzystywanie dziecka do zaspokojenia potrzeb psychologicznych rodzica, nieumiejętność rozróżniania między rzeczywistością a życzeniami, oczekiwaniami dorosłego, może się to objawiać wywoływaniem przez dorosłego zaburzeń u dziecka.
- Umożliwienie dziecku adaptacji społecznej – wspieranie postaw antyspołecznych np. przekupstwo, zaniedbanie psychiczne, nie zapewnienie odpowiedniej stymulacji poznawczej lub możliwości doświadczania, uczenia się, może być to nakłanianie do czynów przestępczych lub izolowanie dziecka.
Jest wiele zachowań dorosłych mających cechy przemocy emocjonalnej
Są to w szczególności:
- Negatywne opinie i komentarze na temat tego co zrobiło lub robi dziecko, wygłaszane wprost do dziecka lub do innych osób w obecności dziecka – „ty gapo,” on zawsze wszystko psuje”, „sił już do niego nie mam”…
- Przedrzeźnianie dziecka, wyśmiewanie się – „taki duży a taki strachulec”, “rudy”…
- Sugerowanie, że zachowanie dziecka będzie przyczyną nieszczęścia, choroby itp. – „to przez takich jak ty”, „wpędzisz mnie do grobu” , „przez ciebie dostanę zawału” „zobaczysz jak będziesz śpiewał jak mnie zabraknie”.
- Straszenie dziecka ,zapowiedź surowej kary – „rób tak dalej a zobaczysz…”, ”ja ci gnojku pokażę, „ojciec przyjdzie to popamiętasz”, „przyjdzie Baba Jaga i ciebie zabierze”, „wszystkie dzieci się z ciebie będą śmiać”.
- Negatywne wyrocznie (przepowiednie) i porównania – „tu mi kaktus wyrośnie jak ci się uda”, „on ma dwie lewe ręce-nic z niego nie będzie”, „zupełnie jak tatuś, „do kogo ty się wrodziłeś “
Przemoc emocjonalna jest najczęściej odreagowaniem dorosłych na ciekawość, żywiołowość, spontaniczność lub niecierpliwość małego dziecka.
Skutki przemocy emocjonalnej potrafią zbierać żniwo dopiero po wielu latach, dotykać dorosłego człowieka, którego pewność siebie, stabilność emocjonalna i poczucie własnej wartości zostały ograniczone lub odebrane w bardzo młodym wieku.
W dotychczasowych, wciąż nielicznych badaniach wykazano związki pomiędzy doświadczeniami przemocy emocjonalnej i
- niską samooceną,
- problemami interpersonalnymi,
- stosowaniem przemocy oraz byciem ofiara przemocy w wieku dorosłym,
a także takimi zaburzeniami psychicznymi jak:
- depresja,
- zaburzenia lękowe,
- zaburzenia związane z używaniem alkoholu i innych substancji psychoaktywnych,
- próby samobójcze,
- zaburzenia jedzenia,
- psychozy
Kiedyś Twoje dziecko rozwinie skrzydła. Od Ciebie zależy czy będzie latać!
10 października to Światowy Dzień Zdrowia Psychicznego
10 października obchodzimy Światowy Dzień Zdrowia Psychicznego ustanowiony w 1992 roku przez Światową Federację Zdrowia Psychicznego. Celem święta jest promocja zdrowia psychicznego oraz zwrócenie uwagi ludzi na całym świecie na problemy natury psychicznej, z którymi zmaga się coraz więcej osób. To także walka ze stygmatyzacją, szeroka edukacja i pomoc potrzebującym.
W życiu każdego człowieka przychodzą trudniejsze momenty, kiedy jest “ciężko na duchu”. Jest wiele czynników, które mogą wpływać na gorsze samopoczucie. Ważne jest, aby zwracać uwagę na m.in takie objawy jak obniżony nastrój, długotrwały smutek, zmęczenie, lęk. Są to nieuniknione stany, jednakże dobrze jest nie lekceważyć ich, gdyż utrzymujące się dłużej tego typu objawy mogą prowadzić do rozwinięcia się chorób psychicznych. Zaburzenia zdrowia psychicznego są coraz poważniejszym zagrożeniem na całym świecie.
Jak zadbać o utrzymanie zdrowia psychicznego i dobrego samopoczucia każdego dnia?
Jak dbać o swoją kondycję psychiczną? Oto kilka wskazówek
Bądź aktywny – ruszaj się.
Odżywiaj się zdrowo.
Dbaj o sen – wysypiaj się.
Dbaj o relacje z innymi.
Myśl dobrze o sobie i bądź życzliwy dla innych.
Nie porównuj się z innymi.
Pozwól sobie na odpoczynek.
Rób to, co lubisz – dbaj o swoje pasje.
Stawiaj sobie wyzwania.
Ucz się nowych rzeczy.
Korzystaj z pomocy innych.
Korzystaj ze światła słonecznego – pamiętaj o witaminie D.
Jeżeli sam zmagasz się z problemami natury psychicznej, pamiętaj że nie jesteś sam.
Wsparcia możesz szukać wśród osób bliskich, w szkole lub skorzystać z jednego z telefonów zaufania:
Telefon Zaufania dla Dorosłych: 116-123
Antydepresyjny Telefon Zaufania Fundacji ITAKA: 22-484-88-01
Telefon Zaufania dla Dzieci i Młodzieży: 116-111
Ogólnopolski Telefon dla Ofiar Przemocy w Rodzinie: 800-120-002
Możesz także udać się do najbliższego ośrodka zdrowia, gdzie na pewno nikt nie zostawi Cię bez pomocy!
„Nie zbywaj mnie, gdy stawiam ci pytania.
W przeciwnym wypadku zobaczysz, że przestanę cię pytać,
a informacji poszukam sobie gdzie indziej”
Janusz Korczak
Ciekawe strony:
Proponuję ciekawe strony, gdzie można znaleźć mnóstwo propozycji kolorowanek, zabaw, gier, bajek, piosenek, które można wykorzystać podczas wspólnie spędzanego czasu z dziećmi w domu.
https://mojedziecikreatywnie.pl/
https://www.kolorowe-obrazki.pl/
https://www.origami.art.pl/
Zachęcam do korzystania ze stron edukacyjnych.
https://pisupisu.pl/
https://www.dyktanda.net/
https://www.matzoo.pl/
https://lektury.gov.pl/
https://www.wierszedladzieci.pl/
https://www.matematykadladzieci.pl/
„Agresja fizyczna i słowna u dzieci” – Agresja_fizyczna_i_slowna
WSKAZÓWKI DLA RODZICÓW DO PRACY Z DZIECKIEM W DOMU:
- Nawiąż z dzieckiem kontakt wzrokowy.
- Stawiaj jasne, zrozumiałe dla dziecka wymagania i następnie konsekwentnie je egzekwuj.
- Chwal dziecko za każdy drobiazg, który udało mu się dobrze zrobić.
- Zachęcaj dziecko do samodzielności.
- Wyznaczaj dziecku granice.
- Nie wdawaj się w słowne „przepychanki” z dzieckiem, które do niczego nie prowadzą.
- Nie „miotaj” groźbami i karami bez pokrycia – w ten sposób przyzwyczaisz dziecko, że Twoje słowa niewiele znaczą.
- Kiedy mówisz „nie” bądź konsekwentny.
- W każdej sytuacji staraj się zachować spokój i nie daj się wyprowadzić z równowagi.
- Zachęcaj dziecko do współdziałania.
- Unikaj porównywania dziecka z jego rodzeństwem i rówieśnikami – każde dziecko jest inne i wyjątkowe. Każde ma zarówno swoje mocne, jak i słabe strony.
- Ucz dzielenia się z innymi i cierpliwego oczekiwania na swoja kolej.
- Zachęcaj dziecko do poszukiwania różnych wariantów w rozwiązywaniu problemów.
- Unikaj nadopiekuńczości – wyrabiaj w dziecku poczucie odpowiedzialności za siebie i swoje zachowania.
- Dzięki Twojemu pozytywnemu nastawieniu pomożesz swojemu dziecku rozwijać się i osiągać sukcesy.
Pozdrawiam
Pedagog specjalny
Informacje dla rodziców